Nu moet ik afwachten tot het moment daar is, dat ik mijn veldassessment ga doen. En dat wachten is zenuwslopend. Het is het allerlaatste wat ik nog moet doen om af te studeren en daar hangt veel vanaf.
Het moeilijke vind ik dat iedereen zegt dat ik het kan: maar ik geloof mezelf (nu/nog) niet. Ik ben niet voor niets vaak teleurgesteld, door mijzelf en over mijzelf.
Ooit bracht een vriendin het volgende gebed tot mij, wat ik tijdens nachtelijke pieker uurtjes herhaal om mezelf rust te geven.
"Sereniteitsgebed"
Heer, geef me de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de berusting om te accepteren wat ik niet kan veranderen
en de wijsheid om het verschil te zien.
(Reinhold Niebuhr)
Dat zal ik komende nachten regelmatig herhalen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten