zaterdagochtend, ik wordt gewekt door de kinderen die wakker zijn. Waarom zijn ze door de weeks niet wakker te krijgen en in het weekend voor het licht al wakker?
Mijn hoofd is pijnlijk, ik denk sneeuw in de lucht, maar ik bedenk me mijn goede voornemen. Na even draaien klim ik dan toch mijn bed uit en doe mijn joggingpak aan. Een oud pak, maar het werkt en de broek die ik een jaar terug kocht, was na 1 keer in de droger te kort.
Dan op zoek naar de overige benodigdheden: mijn headset, de podcast en ondertussen de kinderen niet afsnauwen.
Het is nog donker als ik naar buiten stap. Waar ben ik aan begonnen... Waarom ben ik hier aan begonnen...
Al een paar keer ben ik gestart met lopen, voor mijzelf, voor mijn conditie, voor mijn endorfinelevels, en voor mijn doel in de honderd en één doelen lijst. Als mijn studie voor bij is, dan ga ik wat aan mijn lijf doen... en zover ben ik (bijna) Maar me bewust van al deze redenen reageerde ik op een oproep op facebook:
Vorig jaar heeft Zoyra voor het eerst gelopen voor Metakids, nadat zij Bjorn verloren zijn. Ik bewonderde hun doorzettingsvermogen in het verzorgen van Bjorn, hun openheid en eerlijkheid. Maar ook de kracht waarmee ze vorig jaar voor elkaar heeft gekregen om heel veel geld op te halen voor Metakids.
Zo vind ik mijzelf, op een ijskoude zaterdagmorgen, net de koud gekleed, hobbelend op de dijk. De enige andere mensen die je tegen komt zijn hondenbezitters. Het valt tegen, waar is dit conditie gebleven?
Mijn hoofd bonkt en mijn ademhaling is zwaar.
Maar ik wil dit, en ik wil dit volhouden. Ik wil mijn doel halen en weer trots op mezelf zijn.
Dan zie je de mooie lucht en dan weet ik waarom ik zo vroeg mijn bed uit gegaan ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten