lopen met min 3

De wind snijdt in mijn gezicht.
De stappen dreunen door mijn lijf.
Mijn hoofd wordt ingenomen:
telkens rekenen, hoe lang heb ik al gelopen, moet ik al keren, red ik een rondje of wordt het een lijn.
Tijdens dat rekenen, kan ik niet nadenken, ik wordt bevangen door het moment en moet me daar aan overgeven. Zie ik juist daar tegenop? Ik zie niet op tegen het gevoel in mijn lijf, maar waar dan wel tegenop?

Ik heb het weer gehaald en ben weer geconfronteerd met mijzelf. Ik ben trots op mezelf, maar heb mezelf ook teleurgesteld.
Ik heb gevochten met mezelf elke stap die ik zette gaf me een opdonder, maar na elke stap haal ik mezelf ook weer omhoog, om door te gaan.
Ik voel de wind niet meer, ik vergeet dat ik mijn armen hoor schuren langs mijn jas. Ik vecht met mezelf in mijn hoofd, terwijl ik mijn lijf martel.

Overmorgen mag ik weer... ik zie er tegen op, maar ik weet dat ik het ga doen.

Tranen prikken achter mijn ogen.