feedback...

En dan is ineens het moment daar, na weken lang ploeteren.

De eerste weken had ik veel moeite met op gang komen, bedenken wat ik moest schrijven en welke richting ik ook alweer ergens in een mistige periode had bepaald.

Ik maakte een planning, waarbij ik de makkelijker onderdelen voorop zette en de moeilijkere later in de planning. Anderhalve week voor de deadline, liep ik tegen mijn eigen twijfel op. Wat moet ik met deze stukken en wat moet erin. Gelukkig was ik toch zo wijs geweest om 2 boeken over het schrijven van stukken mee te nemen uit de grote Bieb in stad.

Zo ontstond er stuk voor stuk een verhaal, dat steeds logischer in elkaar begon te hangen. Met de nodige feedback van lezers buiten het werkveld, merkte ik steeds meer dat ik de lijn vond. Van wat warrige gedachten ontstond een duidelijk lijn.

De laatste stukken vlogen uit mijn vingers, die als bezetene over mijn toetsenbord vlogen... en ineens, een dag eerder dan in verwachtte vloog het laatste stuk, dat aan het begin van mijn verhaal eindigt, via de mail en kwam met zeer weinig feedback terug. Aan het einde, had ik onwaarschijnlijk veel geleerd en hadden mijn kritische vrienden steeds minder te redigeren..

Vanuit de mistige periode zag ik soms ineens een helder licht...

Maar zonder mijn kritische en komma-n**kende vriendin en "ER" verwijderende vriend, maar ook zonder de steun van vele andere lieve mensen om mij heen, was ik niet zover gekomen.

Ik heb gisteren mijn scriptie voor feedback verzonden...

Nu is het duimen, voor weinig feedback!