Dankbaarheid

Er zijn heel vee lieve mensen in onze omgeving.
Mensen die niet weten wie we zijn,
mensen die weten wie we zijn,
mensen die ons kennen,
en mensen die ons echt kennen.

En van veel van deze mensen hebben we hulp gekregen.
Hulp met mijn studie, met mijn afstuderen, maar ook spiritueel en materieel.

En het is makkelijk om te zeggen dat je dankbaar bent voor hulp,
maar wat voel je dan..

Ik kan niet zeggen dat ik altijd blij ben, al wil ik dat eigenlijk zijn.
Ik wil niet zijn dat ik het met trots draag, terwijl ik me soms schaam.
Ik wil gewoon gelukkig zijn, maar waarom voel ik verdriet.

Ik denk dat ik wil verwerken, dat ik de lat te hoog heb gehad
en dat ik moet onderkennen dat ik het niet alleen kan.
Ik rouw over dat ik niet meer het leven heb wat we hadden,
met de keuzevrijheid en mogelijkheden.

En als die rouw, schaamte en het verdriet een plekje heeft gekregen.
Dan kan ik weer met opgeheven hoofd verder
en de hoop schijnt weer aan de horizon?

En dan voel ik iets, waarvan ik denk dat het de dankbaarheid moet zijn...