strand

Vorige week kwam ik tot een bijzondere ontdekking. Een kant die ik nog niet van mezelf kende. Afgelopen jaren hebben veel vakanties in het teken gestaan van wandelen van het Pieterpad en verkende we de beboste en groene Oostelijke kant van Nederland. Maar doordat we in het huis je van mijn peetoom en peettante mocht logeren, kwam ik ineens terug in de herinneringen van mijn jeugd. 

Dagen lang op het strand rondhangen. 

Als eerste op het strand aankomen

Stapel belegt brood mee (geen cent te makken) 

Bevroren flessen water mee

handdoeken en stoeltjes mee

scheppen, schepnetje, emmertje mee

en natuurlijk, zonnebrandcreme en een boek!

Ik kwam helemaal tot rust, beetje haken en een stukje lezen en zelfs een dutje. Genieten van de kinderen en kijken hoe de zee van eb tot vloed gaat. 

Tegen de tijd dat de zee bijna vloed is, ga ik de zee in. De golven beuken tegen mijn lijf en ik voel de onderstroming trekken aan mijn voeten. Ik geniet van het water wat tegen mij aan duwt en de stroming die mee wil trekken. De stroming zorgt ervoor dat mijn voeten dieper in het zand komen te staan, ze koele zandkorrels voelen bijna warm, bij de koude zee, maar de zee voelt niet koud op mijn verwarmde huis, , het is juist een fijne afwisseling op de mooie dag. 

Uiteindelijk zit ik in de branding, ik sta stil bij het moment en ik voel het schurende zand langs mijn benen, de schelpen om me heen, zoute spetters op mijn gezicht. Totaal bewust van het van me af laten glijden van de zorgen, het even genieten en stilstaan in het moment. Meerdere keren heb ik mijzelf afgevraagd of ik er al uit wilde en daar had ik geen antwoord op, wat is het goede moment om de zee uit te gaan als je geen agenda hebt. 

Wat wil ik eigenlijk... ?

wat wil IK! 

ik....

Ook daar in de zee had ik daar geen antwoord op, dus kruip ik weer terug in een boek, haak ik een stukje of zorg ik. En thuis komt er dan het leven weer op mijn bord terug. En dan probeer ik terug te denken aan dat moment in de zee, waarin het even alleen om mij draait...