lopen in regen

En dan vind je, jezelf op een zondagmorgen in de regen in een sportpark in de buurt. Stap voor stap dreunen mijn voeten mij vooruit in de regen. Ik zie de regen, maar eigenlijk voel ik de regen niet. Het is niet koud en hoewel de druppels vrij groot zijn, vallen ze ver uit elkaar. Ik hoor de wind de bladeren van de volle bomen bewegen waaronder ik loop en nog wat spatten vallen onregelmatig op het fietspad. Ik loop door mijn dode punt op minuut 8...

Op aanraden van de huisarts ben ik weer begonnen met bewegen, lopen langer dan 20 minuten maakt endorfine aan en dat heb ik nodig. Bloedonderzoek wijst deze week uit of er een fysieke oorzaak is, voor mijn gebrek aan positiviteit, maar met endorfine kan ik vast beginnen met oplossen van een probleem. Eerder heb ik al met behulp van Evy mezelf tot het lopen van een kilometer of 4 a 5 per keer gekregen. MIjn lijf en hoofd hadden ook toen daar baat bij. Ik ben nu weer bij het begin begonnen...

Dan voel ik een druppel door mijn haar dringen, langzaam loopt die eerste druppel langs mijn hoofd en kriebelt een beetje. Ik laat de druppel met rust, want het eigenlijk wel fijn om iets te voelen. Ik besef nog steeds dat ik het niet koud heb ik de regen en dat de regen niet echt door mijn shirt dringt.
Ik zie naakt slakken over het fietspad kruipen. Ik ontwijk ze.
Mijn benen worden zwaar en ik ben bijna thuis, moet ik nog afslaan om de podcast uit te kunnen lopen, of is de afstand groot genoeg? Ik loop door en bedenk me dat ik altijd nog om het blok kan lopen, ook al loop ik  liever niet in het zicht van mensen die ik ken.

Voor ik het weet geeft Evy aan dat ik mag stoppen en ik wandel naar huis.
De regen weerhield me niet van starten met lopen, ik hoopte juist op de prikkel van mijn zintuigen, hoe klein dan ook...