Mag het licht uit?

Een jaar geleden raakte ik de bodem. Het is een lang pad geweest, wat via omwegen naar en top leidde, rond februari. Ik had het gevoel de wereld aan te kunnen. Ik ging vol op aan het werk en dompelde snel onder in de uitdagingen. Dat kost een berg energie en dat de zomer uitbleef betekende toch een valkuil.
Ik zag hem aankomen en ik probeerde het te ontwijken.
Tot er onverwacht iets gebeurde waarbij van een verscholen wond een pleister bruut werd afgetrokken. Eerst voel je voornamelijk het schrijnen van de plek waar de pleister eerst zat, maar na het eerste herstel bleek er een flinke plek schuil te zijn gegaan.

Na een jaar leek het alsof ik terug bij af was, maar doordat ik de fases herken lijkt het herstel makkelijker op te pakken.
Eerst kwam er boosheid en vervolgens verdriet. Niet op mijn gezin, maar op mensen om ons heen en vooral mezelf. Een vooral egocentrisch proces, waarbij er minder uit mijn handen kwam dan wat ik wilde. Het strijden voor de belangen van mijn kinderen was het enige wat ik nog kon, want allereerst ben ik moeder.

Tijdens deze fase heb ik weinig behoefte aan mensen en omarmde ik de nachten alleen thuis. Overal waar ik ben, ben ik onder mensen. Dat was ook waarom ik het rennen perse alleen wilde doen. Het was mijn strijd tegen het dal en voor mezelf. Een terugkerende vechtpartij met en tegen mezelf en met en tegen de wereld. Op dat soort momenten kan ik ook geen steun ontvangen, het is mijn proces en niemand mag en kan me helpen. Hoe goedbedoeld dan ook.

Pas een paar weken terug liet ik Victor toe tot mijn lopen. Ik kon even trots zijn voelen en mijn stappen delen. En pas nu ik weer de zon voel, kan ik ook een deel van mijn emotie delen en kruip ik uit mijn schulp.

Ik vrees dat dit voor mijn een terugkerende golf zal zijn, maar ik ga er ook van uit dat het steeds wat minder wordt en misschien wel eens uit dooft.
Er zullen dus ooit weer momenten komen dat ik geen mensen opzoek, dat ik niets laat horen, maar dat waait weer over... ik doe sommige dingen toch echt alleen!

Mag het licht uit
te veel woorden 
te veel zinnen 
te veel woorden 
draaien in mijn kop 
te veel woorden 
te veel muren 
te veel uren 
tikken langzaam op 

te veel mensen 
te veel draaien 
te veel mensen 
draaien eromheen 
te veel mensen 
te veel zinnen 
te veel woorden 
voor een mens alleen 

mag het licht uit 
mag het licht uit 
mag het licht uit 
als ik je in mijn armen sluit 

te veel ogen 
te veel tranen 
te veel ogen 
tranen van verdriet 
te veel ogen 
te veel vragen 
en de antwoorden 
zijn er niet 

mag het licht uit 
mag het licht uit 
mag het licht uit 
als ik je in mijn armen sluit 

te veel woorden 
te veel zinnen 
te veel woorden 
draaien in mijn kop 
te veel woorden 
te veel muren 
te veel van alles 

na een lange lange dag 
en zo zie ik ze graag 
maar nu is het genoeg 
genoeg gezien vandaag 

mag het licht uit 
mag het licht uit 
mag het licht uit 
als ik je in mijn armen sluit 
mag het licht uit 


Geschreven door: Huub van der Lubbe
Muziek: Nico Arzbach