doel #16 Meedoen aan een loopwedstrijd

En op een ochtend word ik wakker met het besef dat het vandaag die dag is.
Die dag waarop ik doel #16 zal gaan behalen.
Die dag waarop ik mezelf iets zal bewijzen.
Die dag waarop een aantal mensen trots op mij zullen zijn.
Die dag waarop wij als team Bjorn* zullen staan voor Metakids.
Die dag waarop ik een nieuwe uitdaging zal aangaan.
Die dag....

Maar waarom doe ik dit ook alweer.... ?

Ik doe dit enkel  en alleen voor mijzelf, ik wil trots zijn op mijzelf en alle andere zaken zijn een extraatje. Ik wilde officieel bewijzen dat ik een volhouder ben. Ik kon trainen en volhouden tot ik binnen een uur, 7 km. kan lopen. Ik had mezelf naast het uitlopen ook een tijdslimiet gegeven, ik wilde het binnen een uur kunnen lopen.

Vanmorgen was ik er zenuwachtig van. Ik ging iets heel nieuws doen en hoe zou dat gaan? Ik zag geen beren, maar was gespannen. Op dat soort momenten kan ik er slecht tegen als mijn manlief niet klaar staat op het afgesproken tijdstip. En juist dan schiet ook nog eens mijn meisje niet op.

Het was een warm welkom in het Appollohotel Almere. Allemaal mensen met een warm hart voor Metakids,die een bijdrage gingen leveren voor Team Bjorn*.

Een groep kinderen voor de 1,8 km, en een groep met grote kinderen en volwassenen voor de 4 km, een grote groep voor de 7 km en nog kleine groepjes voor de 14 & 21 km.

Eerst vertrokken de kinderen (met eventueel de begeleiders) Zo ook mijn prachtige dochter, een van de jongere kinderen, die op haar eigen tempo de run voltooide.

Omdat ze zonder anderen finishte werd Metakids en haar naam voluit genoemd. Trotser kan je als moeder niet zijn!

Daarna was het tijd om nog even de laatste handelingen te verrichten, voor ik zelf zou gaan. We zwaaiden de 21 en 14 nog uit en konden klaar gaan staan voor onze eigen afstand. Mijn zwaard beschadigde telefoon op gang houden voor runkeeper en bij het startschot starten.

En ineens ben ik onderweg, tussen bergen mensen en dwars door het stadshart. Ik was overweldigd door alle prikkels, had niet door of ik mijn eigen tempo ging lopen, maar het voelde goed. Voor mijn gevoel liep iedereen me voorbij, maar dat stoorde me niet, wat me wel stoorde is dat ik na de 2 km geen aanduiding voor afstand meer kreeg. Lang liep ik een 30 meter achter 2 Metakids shirts, een lichte houvast. Na de 3 km, haakte een mede-'Metakids'-loopster bij me aan, ze was te hard gestart.

Met humor, rustig doorlopen, de ene voet voor de andere en we zijn bijna op de helft, ik loop door tot de waterpost, bleek ik in het goede ritme te hangen. De één haakte weer af, de volgende haakte een poosje aan, om vervolgens ook af te haken en ik liep door, totaal mijn eigen ding doen en doordat ik me liet afleiden door de omgeving, was er na de 2e waterpost was ineens de finish al te zien.
Op dat punt kwamen ook de 21 en 14 kilometer lopers met de stroom mee. Een Metakidsloper, moedigde mij nog aan, terwijl ik later bedacht dat hij het dubbele in zijn benen gehad moest hebben.
Vlak voor de finish stonden nog op een aantal plekken lieverds die waren komen aanmoedigen, net dat beetje waardoor je vleugels krijgt, al zat de versnelling er niet meer in.
Met prikkende oogjes, kwam ik over de finish, ik liet me de medaille omhangen en kreeg een kus van mijn liefsten.

Helemaal zelf, terwijl ik in januari nog geen 3 minuten aan één stuk kon hobbelen, heb ik getraind. Elke keer sleepte ik mezelf de deur uit om mijn groeiende rondje te doen. Met grote pieken de dalen en onverwachte gebeurtenissen, was ineens het moment daar: Ik had de Almere City run uitgelopen, helemaal zelf en op het drinken van wat water na, helemaal gerent!

Volgens de officiële meting heb ik de 7 km gelopen in 53.39 minuten

Ik heb mij voor mezelf bewezen en bovenal ben ik trots op mij!