doel #16 Meedoen aan een loopwedstrijd

En op een ochtend word ik wakker met het besef dat het vandaag die dag is.
Die dag waarop ik doel #16 zal gaan behalen.
Die dag waarop ik mezelf iets zal bewijzen.
Die dag waarop een aantal mensen trots op mij zullen zijn.
Die dag waarop wij als team Bjorn* zullen staan voor Metakids.
Die dag waarop ik een nieuwe uitdaging zal aangaan.
Die dag....

Maar waarom doe ik dit ook alweer.... ?

Ik doe dit enkel  en alleen voor mijzelf, ik wil trots zijn op mijzelf en alle andere zaken zijn een extraatje. Ik wilde officieel bewijzen dat ik een volhouder ben. Ik kon trainen en volhouden tot ik binnen een uur, 7 km. kan lopen. Ik had mezelf naast het uitlopen ook een tijdslimiet gegeven, ik wilde het binnen een uur kunnen lopen.

Vanmorgen was ik er zenuwachtig van. Ik ging iets heel nieuws doen en hoe zou dat gaan? Ik zag geen beren, maar was gespannen. Op dat soort momenten kan ik er slecht tegen als mijn manlief niet klaar staat op het afgesproken tijdstip. En juist dan schiet ook nog eens mijn meisje niet op.

Het was een warm welkom in het Appollohotel Almere. Allemaal mensen met een warm hart voor Metakids,die een bijdrage gingen leveren voor Team Bjorn*.

Een groep kinderen voor de 1,8 km, en een groep met grote kinderen en volwassenen voor de 4 km, een grote groep voor de 7 km en nog kleine groepjes voor de 14 & 21 km.

Eerst vertrokken de kinderen (met eventueel de begeleiders) Zo ook mijn prachtige dochter, een van de jongere kinderen, die op haar eigen tempo de run voltooide.

Omdat ze zonder anderen finishte werd Metakids en haar naam voluit genoemd. Trotser kan je als moeder niet zijn!

Daarna was het tijd om nog even de laatste handelingen te verrichten, voor ik zelf zou gaan. We zwaaiden de 21 en 14 nog uit en konden klaar gaan staan voor onze eigen afstand. Mijn zwaard beschadigde telefoon op gang houden voor runkeeper en bij het startschot starten.

En ineens ben ik onderweg, tussen bergen mensen en dwars door het stadshart. Ik was overweldigd door alle prikkels, had niet door of ik mijn eigen tempo ging lopen, maar het voelde goed. Voor mijn gevoel liep iedereen me voorbij, maar dat stoorde me niet, wat me wel stoorde is dat ik na de 2 km geen aanduiding voor afstand meer kreeg. Lang liep ik een 30 meter achter 2 Metakids shirts, een lichte houvast. Na de 3 km, haakte een mede-'Metakids'-loopster bij me aan, ze was te hard gestart.

Met humor, rustig doorlopen, de ene voet voor de andere en we zijn bijna op de helft, ik loop door tot de waterpost, bleek ik in het goede ritme te hangen. De één haakte weer af, de volgende haakte een poosje aan, om vervolgens ook af te haken en ik liep door, totaal mijn eigen ding doen en doordat ik me liet afleiden door de omgeving, was er na de 2e waterpost was ineens de finish al te zien.
Op dat punt kwamen ook de 21 en 14 kilometer lopers met de stroom mee. Een Metakidsloper, moedigde mij nog aan, terwijl ik later bedacht dat hij het dubbele in zijn benen gehad moest hebben.
Vlak voor de finish stonden nog op een aantal plekken lieverds die waren komen aanmoedigen, net dat beetje waardoor je vleugels krijgt, al zat de versnelling er niet meer in.
Met prikkende oogjes, kwam ik over de finish, ik liet me de medaille omhangen en kreeg een kus van mijn liefsten.

Helemaal zelf, terwijl ik in januari nog geen 3 minuten aan één stuk kon hobbelen, heb ik getraind. Elke keer sleepte ik mezelf de deur uit om mijn groeiende rondje te doen. Met grote pieken de dalen en onverwachte gebeurtenissen, was ineens het moment daar: Ik had de Almere City run uitgelopen, helemaal zelf en op het drinken van wat water na, helemaal gerent!

Volgens de officiële meting heb ik de 7 km gelopen in 53.39 minuten

Ik heb mij voor mezelf bewezen en bovenal ben ik trots op mij!

Ben ik er klaar voor?

Onze shirts zijn klaar, Bjorn* en de startnummers erop.

Ik heb voor mijzelf Bjorn er 3 keer opnieuw opgezet. Eerst zat hij precies op mijn didi's iets te opvallend. Daarna op mijn buik, tja ik ben niet zo slank geworden van dat lopen als ik had verwacht, dus dat deed Bjorn* ook geen goed. Uiteindelijk komt hij toch het beste uit op mijn rug. 

Bij Riejanne zit Bjorn* wel voorop. 

Ik ben wat zenuwachtig, weet voor de eerste keer niet hoe het zal zijn... maar verheug me op de euforie, achteraf. 

Mag het licht uit?

Een jaar geleden raakte ik de bodem. Het is een lang pad geweest, wat via omwegen naar en top leidde, rond februari. Ik had het gevoel de wereld aan te kunnen. Ik ging vol op aan het werk en dompelde snel onder in de uitdagingen. Dat kost een berg energie en dat de zomer uitbleef betekende toch een valkuil.
Ik zag hem aankomen en ik probeerde het te ontwijken.
Tot er onverwacht iets gebeurde waarbij van een verscholen wond een pleister bruut werd afgetrokken. Eerst voel je voornamelijk het schrijnen van de plek waar de pleister eerst zat, maar na het eerste herstel bleek er een flinke plek schuil te zijn gegaan.

Na een jaar leek het alsof ik terug bij af was, maar doordat ik de fases herken lijkt het herstel makkelijker op te pakken.
Eerst kwam er boosheid en vervolgens verdriet. Niet op mijn gezin, maar op mensen om ons heen en vooral mezelf. Een vooral egocentrisch proces, waarbij er minder uit mijn handen kwam dan wat ik wilde. Het strijden voor de belangen van mijn kinderen was het enige wat ik nog kon, want allereerst ben ik moeder.

Tijdens deze fase heb ik weinig behoefte aan mensen en omarmde ik de nachten alleen thuis. Overal waar ik ben, ben ik onder mensen. Dat was ook waarom ik het rennen perse alleen wilde doen. Het was mijn strijd tegen het dal en voor mezelf. Een terugkerende vechtpartij met en tegen mezelf en met en tegen de wereld. Op dat soort momenten kan ik ook geen steun ontvangen, het is mijn proces en niemand mag en kan me helpen. Hoe goedbedoeld dan ook.

Pas een paar weken terug liet ik Victor toe tot mijn lopen. Ik kon even trots zijn voelen en mijn stappen delen. En pas nu ik weer de zon voel, kan ik ook een deel van mijn emotie delen en kruip ik uit mijn schulp.

Ik vrees dat dit voor mijn een terugkerende golf zal zijn, maar ik ga er ook van uit dat het steeds wat minder wordt en misschien wel eens uit dooft.
Er zullen dus ooit weer momenten komen dat ik geen mensen opzoek, dat ik niets laat horen, maar dat waait weer over... ik doe sommige dingen toch echt alleen!

Mag het licht uit
te veel woorden 
te veel zinnen 
te veel woorden 
draaien in mijn kop 
te veel woorden 
te veel muren 
te veel uren 
tikken langzaam op 

te veel mensen 
te veel draaien 
te veel mensen 
draaien eromheen 
te veel mensen 
te veel zinnen 
te veel woorden 
voor een mens alleen 

mag het licht uit 
mag het licht uit 
mag het licht uit 
als ik je in mijn armen sluit 

te veel ogen 
te veel tranen 
te veel ogen 
tranen van verdriet 
te veel ogen 
te veel vragen 
en de antwoorden 
zijn er niet 

mag het licht uit 
mag het licht uit 
mag het licht uit 
als ik je in mijn armen sluit 

te veel woorden 
te veel zinnen 
te veel woorden 
draaien in mijn kop 
te veel woorden 
te veel muren 
te veel van alles 

na een lange lange dag 
en zo zie ik ze graag 
maar nu is het genoeg 
genoeg gezien vandaag 

mag het licht uit 
mag het licht uit 
mag het licht uit 
als ik je in mijn armen sluit 
mag het licht uit 


Geschreven door: Huub van der Lubbe
Muziek: Nico Arzbach

Toch nog onverwacht (doel # 15)

Al maanden ben ik aan het trainen, maar sinds ik me ingeschreven had voor de Cityrun Almere, oor team Bjorn*, van Metakids, liep ik via de begraafplaats en de dijk een steeds langer stuk. Waar ik voorheen me verschool tussen de bomen, probeerde ik nu de wind en het water te gebruiken als meditatieve elementen. Het was ook goed te merken dat ik op het lange rechte stuk steeds verder kwam en helemaal op het moment dat ik de Evy trainingen losliet om in plaats van het langer aan een stuk, meer kilometer te gaan lopen..
Inmiddels telde ik de dagen af, naar de Cityrun en overwoog ik hoe ik die laatste dagen nog zou trainen.
Dit weekend nog een lange zwaardere training en dan nog 1 of 2 keer een recreatief rondje.

Na een beroerde nacht vol spoken, werd ik wakker met veel zon in de slaapkamer. Daar was ik even niet zo blij mee want rennen met warmte maakt het trainen complexer. Wat moet ik aan, wat kan ik eten, hoeveel zal ik drinken en voornamelijk, wat zal ik rennen.
Voor het eerst in tijden viel bij het bedenken van de juiste route het Kasteel weer als optie. De grote twijfel rees, kon ik dat wel, was dat niet overvragen, was daar wél schaduw en was de inmiddels vertrouwde dijk niet raadzamer.

Buiten bleek het minder warm en sprak ik met Metakidsbuurvrouw die al de kilometers in haar benen had die morgen. Ze gaf de factor wind een negatieve beoordeling op de dijk en de zon had minder waarde dan van de week. Ook kreeg ik de ultieme runkeeper tip: wifi uit. Ik kreeg een heup tasje te leen. Zo liep ik onverwacht de zon te gemoed richting de ruïne die ooit een mooi Kasteel had moeten worden.
Ik had een lekker tempo en met het naderen van de brug bij het Weerwater groeide het vertrouwen. 'Ik kan dit?' naar 'Ik kan dit!'. Na ongeveer 50 minuten, was ik weer terug op de plek waar ik startte, met onderweg wel wat spieren die net niet in de kramp liepen en met 2 keer een stukje wandelen.

Het onmogelijke is onverwacht gebeurd: doel # 15 rondje kasteel rennen. En nog ruim binnen het uur ook! Zo zal ik volgende week als ik zichtbaar in mijn Metakidsshirt loop geen flater slaan.

Op naar doel #16 Cityrun Almere lopen.

Mirror Monday

Al maanden lees ik mee op de blog van RoosRustenRegelmaat.blogspot.nl

Al 100 keer heeft zij op Maandag een foto geplaatst van zichzelf in de spiegel, een willekeurige spiegel, maar meestal een spiegel met een verhaal.

Om dit te vieren doe ik voor de tweede keer hieraan mee.

Hierbij mijn foto van mijn moeie hoofd, na een dag werken in een stoffige spiegel
Ik hoop dat ik er een glimlach mee veroorzaak.
Ik hoop dat mensen er zich gesteund door kunnen voelen.
Ik hoop dat de vele foto's een golf van liefde veroorzaken die door de wereld stroomt.

Ik heb het met een glimlach en liefde gedaan, om Roos te steunen.