een klein beetje tijd voor mijzelf....en

En toen stond ik op een zonnige zondag ineens aan de tuintafel in de redelijke zon, met af en toe een wolk, patronen over te tekenen. Ik had een tas met resten uit mijn voorraad lappies getrokken en had inspiratie opgedaan uit een knipmode februari 2011 en knippie april 2009. Zo kon ik vanmorgen gelijk met passen, meten en knippen beginnen.

Voor ik er erg in had,was ik al aan de laatste hand van mijn nieuwe jurkje bezig! Het nadeel van dit soort patronen van tricot is, dat je niet kan inschatten hoe het wordt. De stretch heeft namelijk nogal wat invloed.

Voor ik het wist, was er een doel behaald, want zo'n jurkje heeft in de zomer niets nodig.

#49. Een totale outfit voor mijzelf maken

De foto werd door zoonlief gemaakt.

#70. Op de school van de kinderen een workshop geven

Op school van mijn dochter hebben ze een nieuw thema, koken, restaurant, winkel. En wat kan ik dan beter doen dan aanbieden om een workshop te geven.
Wat kan  ik beter aan kinderen leren, dan hoe brood gebakken wordt!

Dus de dag na de vakantie neem ik het rode kippetje mee meel, gist en zout....

Ik heb er nu al zin in!

reflectie

Betekenis ' reflectie '
Je hebt gezocht op het woord: reflectie.

re·flec·tie (de; v; meervoud: reflecties) 
1. weerkaatsing
2. overweging, bespiegeling

In gesprekken kom je tot de ontdekking dat je aan het reflecteren bent. En een reflectie is soms confronterend, maar niet altijd.
Ik sprak een ouder van een bijzonder kind uit mijn klas. Nou zijn alle kinderen bijzonder, maar sommige zijn bijzonderder dan anderen. En dat gaf me een spiegel, in deze een fijne spiegel, want ik lijk het goede pad gekozen te hebben.

Soms is het letterlijk, de weerkaatsing van het leven. Welke sporen hebben het leven met haar gebeurtenissen na de inslag, na gelaten op mijn ziel, mijn lijf en mijn vertrouwen. En als ik daar voor mijzelf, want voor ander hoef ik het niet te doen, bij stilsta, bemerk ik dat er flinke kraters zijn geslagen.

De kunst is om deze kraters te accepteren en bewust te zijn dat ik een keuze heb. Ik heb een keuze om te leven met spijt en de pijn. Ik kan kiezen om deze te accepteren, een plek te geven en op basis van de opgedane kennis verder te kijken welke weg er om of met de kraters genomen kan worden.

Dit kost enkel wel weer energie, en levert dit ook weer energie op en verwacht ik dat terug, of accepteer ik dat iets soms meer energie kost dan dat het oplevert. Ik hoop op reflectie, want ik heb deze              hard nodig.

Ik ben nog lang niet klaar met reflecteren.....maar dat verwacht ik ook niet...
Jij wel?

In gevecht

Ik heb de lat hoog liggen en daardoor kom ik mezelf telkens tegen.

Ik wil de cityrun lopen.
Ik wil mijn werk goed doen.
Ik wil het thuis gezellig hebben en
Ik wil ook nog doelen halen.

Dan raak ik in gevecht met mezelf.
Ik sta vroeg op en gelukkig slaap ik weer beter.
Dan op tijd naar het werk en dan wil ik de dag goed starten.
Intensief doe ik mijn werk en het lijkt nooit klaar.
De eerste battle is geslagen.

Thuisgekomen, rol ik door in de rol die ik het liefste speel.
Ik kook vaak het eten af, ik probeer aandacht te geven aan mijn liefsten.
Tegen de tijd dat mijn kinderen in bed liggen, na een knuffel en de nodige aandacht, plof ik neer op de bank. Mijn benen willen mijn gewicht niet meer dragen en mijn hoofd wil niets anders dan hersenloos gebabbel.

De dag is op zo'n moment alweer voorbij en de vuile vaat laat ik vaak staan voor mijn thuiswerkende man. Net als de ontbijttrommels en de rest van de woonkamer. En zo vliegt de week.
En dan is er pas in het weekend de rust in mijn lijf om de trainen. Ik geloof dat ik dit met een paar weken anders is. Dan ben ik gewent aan mijn nieuwe ritme, maar nu is het lopen nog een intens gevecht.
Als ik moet gaan, is het een gevecht.
Als ik de eerste stappen zet is het een strijd.
Ik voel de koude wind door mijn kleding jagen en zou het liefst weer terug mijn warme huis in lopen.
Maar ik ben dan toch al buiten, met mijn sportkleding aan.

Na de eerste minuten overvalt een gevoel van kracht. Ik kan dit en ik wil dit, ik wil dit voor Zoyra en haar kracht in haar gevecht voor meer mogelijkheden voor kinderen met een stofwisselingsziekte.
Halverwege is het dan weer vechten met mijn lijf, hier en daar brand het, of willen mijn voeten niet helemaal wat mijn hoofd verwacht.
Maar thuis gekomen is de endorfine toegeslagen en de opluchting een feit.

Maar dit lukt mij nu niet door de week en elke dag als ik thuiskomt stoort me dat. Ik wil alles, alles goed doen, mijn lat ligt hoog.

Aan het einde van de week, ik ben moe en mijn hoofd is overvol van het werken met mensen. Overal waar ik ben zijn mensen, jonge en oude mensen die iets van mijn vragen. En dan heel soms krijg ik een cadeautje, een vrijdagmiddag waarbij mijn huis leeg is. En heel soms daaraan een nacht, alleen.

En zelfs dan, terwijl ik even helemaal met mezelf ben, ben ik in strijd. Ik zie wat ik anders wil voor mijn kinderen, maar ik kan niet anders dan rondhangen. Iets eten en t.v. kijken, en even niets. Ik zou van alles willen, maar uiteindelijk kan ik niet veel anders dan me overgeven aan de moeheid en hersenloos rondhangen. En als dat voorbij is, dan ben ik weer klaar om mezelf te geven in plaats van te bevechten.